kendini çok akıllı zannedip herbişeye karışan insanlar, sizden hiç hazetmiyorum..

azıcık haddinizi bilin ya.. neymiş efendim, 'bu kadar ağır şeyleri neden arabayla almıyormuşum?' bunu bana diyen kim? hiç tanımadığım, sokakta arkamadan yürüyen ve kendini çok akıllı sandığı için her an etrafa öğüt vermeye can atan, belki de kendini bununla tatmin eden dengesizin biri.. elimde alışveriş poşetleriyle arkamı döndüm, tanıdığım birini göreceğimi zannediyorum.. baktım kadını hiç tanımıyorum.. 'arabamız yokta ondan' dedim.. daha sinirlenmedim ama.. hatta  'arada ablamlardan, abimlerden alıyoruz ama her zaman olmuyor tabii' dedim.. bunun üzerine beni  çok nasihate muhtaç görmüş olacak ki, bıdı bıdı bana kendi alışveriş stratejisini anlatmaya başladı.. yok arabayla alıyorlarmış normalde ağır şeyleri, arabayla gidemeyecekse yakında ki marketten alıyormuş da falan da filan da.. neyse dedim dinledim.. yorum yapmadım..ilgilenmedim.. ama bir kez kendimden cümle kurdum ya, kadın yüz bulmuş olacak bu sefer de gözüne takılan diğer yanlışları(!) düzeltmeye çalışıyor.. 'bi de bu havada ince çorap giyme, o da gözümden kaçmadı'  pardon? sen kimsin ya.. o anda arkamı dönüp 'kusura bakmayın ama ne çorabı giyeceğime kendim karar veririm' diyebilseydim diyorum.. ama kırmaktan çekinen ben 'merak etmeyin botlarım yeterince kalın ve yünlü hiç üşümüyor ayaklarım' demekle yetiniyorum.. 'azıcık da kayıyorlar mı ne karda?' diye ekliyor..  sabrımın son demlerindeyim.. sadece susuyorum.. neyse ki yol ayrımına vardık da ben patlamadan ayrılmış olduk.. gerçi şimdi üzülüyorum, keşke biraz daha yürüyebilseydik arkalı önlü de, beni arkamdan döktürdüğü incilerle biraz daha aydınlatsaydı..